De trap verbindt het dakterras op de congresruimte met de onderliggende verdiepingen. De vormgeving is een knipoog naar de statige wenteltrap uit het oude provinciehuis. 

Om de trap in het gebouw te integreren, waren er enkele cruciale elementen om rekening mee te houden. De grote wenteltrap snijdt een samengestelde balk door. Bovendien een balk die op zijn beurt een andere balk ondersteunde. Daardoor moest de kracht overgenomen worden door de twee nabijgelegen balken.

De balken die de extra krachten moesten opvangen, werden centraal in het gebouw geplaatst. Omdat de brug nipt berekend was op de krachten die erop speelden, was er onvoldoende capaciteit om de monumentale stalen trap te dragen.

De zoektocht naar de beste aanpak werd een stevige uitdaging. Een voorstel was een hyperstatische structuur om de uitkragende delen met de toren te verbinden. De dragende delen zouden in de verbinding met de toren weggewerkt kunnen worden, maar de hyperstatische structuur zou nog een grote massa interne krachten hebben. Door de balken aan de overkragingsranden te laten steunen, zouden er nog meer krachten op de kolommen komen. Hoewel in het midden van de overspanning zo de positieve boog zou verminderen, zou er een grote negatieve boog boven op de kolommen terechtkomen.

Verder onderzoek bracht de ingenieurs bij de theorie van Gerberette. Die theorie zet een hyperstatische structuur om in twee statische determineerbare structuren.

Als de scharnieren op de juiste plek zouden komen, dan zouden de ingenieurs de vorm van de boog van de buiging naar wens kunnen vormgeven. Zo zouden de scharnieren geplaatst kunnen worden op de punten waar de buiging van positief naar negatief overgaat. De exacte positie werd gevonden door de buigingscurve te analyseren.